Skip to content
Основниот суд во Битола го осуди Љупчо Горгиевски, поранешен претседател на сега веќе згаснатиот клуб „Ванчо Михајлов“, на една година затвор, условно. Пресудата се однесува на кривичното дело „величење на лик и дело“ на контроверзниот водач на ВМРО Иван (Ванчо) Михајлов, обвинение што Обвинителството го врзува со поттикнување национална и расна омраза преку интернет-објави.
„Судот во Република Северна Македонија ми изрече казна од една година затвор, условно, со две години условна казна. Оваа реченица нема законски товар за мене — има симболична вредност. Ова е политичка порака насочена не против моето лично име, туку против бугарската самосвест во Македонија“, напиша Горгиевски на Фејсбук, додавајќи дека државата „може да изрече казни, но не може да ја гони совеста“.
Двегодишниот судски процес заврши на 21 мај. Обвинителката Оливера Нечаковска побара осудителна пресуда, тврдејќи дека под „превезот на слобода на говор“ Горгиевски како администратор на веб-страницата на клубот „активно разгорувал омраза спрема припадниците на еврејската заедница и, особено, спрема македонскиот народ, чија посебност континуирано ја негирал“. Во завршните зборови таа се повика и на мислењето на Институтот за национална историја, според кое Михајлов е „негативен лик во македонската и европската историја“.
Обвинетиот се изјасни за невин и нагласи дека има и македонско и бугарско државјанство. Во негова одбрана сведочеше и поранешниот премиер Љупчо Георгиевски, кој истакна дека „ванчомихајловизмот“ е идеолошка позиција а не кривично дело.
Во пресрет на пресудата бугарското Министерство за надворешни работи порача дека случајот е „пресвртница за рамноправноста на Бугарите во Македонија“ и предупреди дека очекува „фер одлука“ од македонските власти. „На властите во Скопје постојано им се обрнува внимание дека овој случај е тест за нивната подготвеност да ја гарантираат рамноправноста на Бугарите“, се наведува во соопштението од Софија.
Поддржувачите на Горгиевски, кои денеска ja коментираа пресудата, порачаа дека условната казна е „најреалниот исход“ по завршните зборови на процесот. Пресудата не е правосилна и страните имаат право на жалба пред Апелациониот суд.
