Skip to content
- Нема за македонските „сили во воздухот“ скренување од доминантниот колосек, кој води рамно кон планот Б што стои над вратите на крајот од пролетниот изборниот процес.
- Смртта или поточно убиството на Навални и општото одмолчување, за разлика од реакциите во демократскиот свет, е само лакмус хартија каде што отисок остава и нашата интелектуална средина.
- Руската амбасада може гордо да јави во Москва – на ликот на Путин не фали ништо, му стои и првутот на главата!
ЉУБОМИР КОСТОВСКИ
Специјално за ЦИВИЛ МЕДИА
„Тажен ден за демократијата, човештвото изгуби цврст активист за човекови права. Срдечно сочувство до неговата сопруга Јулија и неговите деца“, напиша Пендаровски на „Х“, додека присуствува на Минхенската безбедносна конференција. Од истата локација реагираше и министерот Османи – „неговиот бескомпромисен стремеж за правда и борба за демократија во Русија инспирираше милиони. Рускиот режим ја има одговорноста за неговата трагична смрт. Срдечно сочувство до неговото семејство и најблиските“, напиша министерот Османи на „Х“.
Овие реакции секако се дел од општата атмосфера која владееше на безбедносниот состанок во Минхен по повод веста дека во казаматот „Пустински волк“ починал главниот борец за демократија во Русија. Други реакции на видни личности во земјава во саботата – немаше!
Како е односот на македонските медиуми кон оваа вест па и како просто сознание покажува, на пример, Нова Македонија, која реакциите во светот за смртта на Навални ги постави барабар со бранителите на ликот и делото на Путин, преку изјавите и коментарите на Песков и портпаролката Марија Захарова. Да потсетам, последнава една недела пред инвазијата на Русија врз Украина пред две години се смееше на тврдењата дека напад ќе уследи. И нападот уследи и нејзината аура остана цела, па и во нашите весници.
На вестите во Македонската телевизија во саботата во 10 часот, сознанието за смртта на Навални беше буквално последна. И максимално куса – подмет, прирок … повеќе реченици има во платена објава како жална вест на скржави роднини на покојникот. Нормално, претходно имаше сѐ што некому му било важно – бајатата вест за собирот на потенцијалниот партнер на Мицковски – Таравари (без осврт на она што е барем еднакво интересно и во духот на политичкиот фер-плеј, а тоа е собирот, односно Конгресот што го организира Села од Алијанса следниот ден!), потоа, оценката на шефот на црвено-црните за можните кандидати за претседателска функција на конкуренцијата, без да зуцне нешто за сопствените аспиранти (!) и така натаму. Веста за Навални е од типот: колку да се рече, иако светот го поплавија протести, изрази на осуда на моќни јавни личности, плус тука е шокатното сознание дека телото на Навални исчезнало од мртовечницата, дека е срушен споменикот на жртвите на сталинизмот каде московјани претходната ноќ положувале цвеќе.
И мислите ли дека некој во македонската јавност и медиуми се возбуди навистина, дека беше инспириран да напише јавна реакција? Не, веројатно од руската амбасада ќе јават во Москва дека во Македонија за Путин нема ништо, ниту првут на главата.
Поставеноста на значаен дел од македонското општество кон смртта на најпознатиот дисидент во светот е само прост одраз на односот на силите „во воздухот“ што својот политички простор го наоѓаат во конзервирање на социјалниот статус што настана после првобитната акумулација на капиталот, во чување и блокирање на сопствената икона поставена на место на идолопоклонство во одаите на Сваровски судството.
Плодовите на експресната реставрација, толку видлива во последно време, носена на крилјата на антизападните емоции и руските ордени, гледаме како во судските хроники одново ги уживаат недопирливите кои најмалку две години (2017-2019 година) се тресеа пред потенцијалните промени!
Се осоколија, особено по рушењето на СЈО, таа сложена, но прецизна операција и после практичната настава од типот – како да го покорите обвинителството. Јавните чинови на бесчестието, она со откупот на еднаш одземеното (запленето) богатство, само го илустрираат враќањето на моќта на обвинетите во рикверц, на старите позиции, при што споменатите откупи, преку свои луѓе, дури и роднини си го откупуваат назад „тешко создадениот имот“, што можеби не е спорно од аспект на полнење на државната каса, ама е спорно бидејќи, укажува на блокада на социјалната подвижност во општеството.
Да се потсетиме на онаа група која во пазувите на СДСМ правеше програма за промените во земјата, на чело со професорот Узунов и при тоа укажа на алармантните податоци од Светска банка што јасно го покажуваат зголеменото раслојување кај нас. Според методологијата на Светска банка, населението е разделено во пет петтини. Петтината, односно 20 проценти од населението, во која се вклучени и најбогатите граѓани, располага со 49 проценти од вкупниот доход. Петтината со најсиромашните граѓани има само 4,9 проценти од вкупниот доход. Петтината, која пак, се смета за средна класа располага со 23 проценти од вкупниот доход.
Групата која подготви стратегија јасно ја посочи потребата во земјава да се зајакне присуството на средната класа, со оглед на речиси драстична поделба на богатството во земјата, а таа, средната класа, која треба да биде гарант на демократските вредности во општеството, во било кое општество, да се разбереме, е стисната во некакво менгеме.
Зголемувањето на основните плати по гранките и дејностите и покачувањето на куповната моќ, засега не вродија со таква нова и базична позиција на таа класа, за што, меѓу другото, говори и сѐ погласниот рудимнентиран говор на првиот човек на Стопанската комора и тоа против онаа влада која буквално ја спаси економијата во три последователни кризи – здравствената, енергетската и секако кризата со големата инфлација на светско ниво! Страшно е да помислиме што би се случило ако на власт останеше Груевски и неговата екипа во такви драматични околности.
Ова можеби и изгледа и како некакво излегување од темата Навални, но е битна, бидејќи, ја дава закономерноста со која мотивите за владеење и во Русија и во земјава од страна на ортодоксната десница одат кон изедначување и кои ја даваат таа духовна симбиоза што го објаснува молкот по повод смртта на Навални, практично, убиството на можниот голем херој на вистинската преродба на Русија.
Се споменува, нели, во официјалните кремљовски кругови – синдромот на недајнета смрт! И отсуството на емпатија кон начинот со сурова пресметка со Навални, како во романите на Солжењицин во казаматот кај поларниот круг, а во јавниот дискурс на „библиската земја“ не може да остане незабележана.
Не, тоа не е за одмавнување со раката како да бркате мува, тоа е жал над судбината на еден народ со голема култура и историја на гладта, смртта и патењето кој се свива под практиката на еден Иван Грозни или Јосиф Висарионович. И нивниот имитатор Путин што сака да ги надмине.
И таму во Русија и ваму во Македонија, имаме сериозни богаташи кои во економска, а следствено на тоа и во политичката сфера го држат општеството во свои раце, со контрола на медиумите и информирањето.
Впрочем, матушка по бројноста на хипербогаташите и богатство ги има најголемите тајкуни во светот, што не е соодветно на богатството кое го создава државата, која иако е најголема по територија и е светска супер сила, во трговската размена на глобално ниво учествува во неспоредливо пониски пропорции!
Овој несразмер секако мора да се одрази како што одите надолу по социјалната конфигурација – постои јасно социјално исцрпување и тоа оди главно како поединечен профит надвор од земјата! Водењето на војна која трае веќе две години однесе или онеспособи најмалку половина милион луѓе (или барем исто толку семејства), затвори многу приватни бизниси, истера од земјата близу милиони бегалци (тоа е главно техничка интелигенција во најзрели години, која лесно наоѓа работа надвор од границите на Русија)!
Да го споменеме и фактот кој ретко се покажува во јавност (а уште помалку кај нас се споменува) дека Русија е производител на вакцини против короната, не сакаше да ни ги даде нам (!), но има најнизок степен на вакцинираност во светот, со само 16 отсто од населението! Ова го покажува целосниот распад на системот на здравствена покриеност, но и своевидниот отпор кон системот, бидејќи, антиваксерството е во еден дел и одраз на недоверба во институциите во една земја.
За разлика од промоторите на руската моќ кај нас, што отворено ни се закануваа на стартот на нападот на Русија врз Украина во стилот „така и ви треба, кога влеговте во НАТО (пазете на вокабуларот, на она „вам ви треба“) на моралната терезија во земјава изгледа треба да внимаваат малкумина кои не замижуваат на речиси дневните лизгања на видни личности низ фаталните скали во зградите во Москва или Санкт Петерсбург; на оние кои паѓаат над премногу отворените прозорци, па и на преголемата чувствителност на „новичокот“ врз дисидентите.
Впрочем, ниту воздухот во дачите во Подмосковието не е најчист, па видните и здрави сопственици на вили во тој реон, обично наоѓајќи се таму и по некаква заслуги за режимот, сепак не стигнуваат до следниот работен ден живи!
Можеби на овие вториве сограѓани, чувари на демократскиот сенс во земјава и ќе доживеат да им судат оние првите, бидејќи гледам дека се добро закотвени во разно разни тела за проценка на етичноста на новинарските пера (упс!), а богами уживаат и повластица да имаат редовни колумни.
Колкава е таа севкупна моќ на еден апарат, почувствуваа и оние кои се одлучија нешто да ѝ замерат и на МПЦ за нејзините дворски, главно проруски игри. Нема за овие „сили во воздухот“ скршнување од доминантниот колосек, кој води рамно кон планот Б што стои над вратите на крајот од изборниот процес. Смртта или поточно убиството на Навални е само лакмус хартија каде отисок остава и нашата интелектуална средина со своето одмолчување.
