Skip to content
Трамп е жртва на општествената клима која самиот ја разви, при што не мислам само на нападот на Конгресот на неговите симатизери по поразот на изборите пред четири години, туку на општиот дискурс за време на неговиот претседателски мандат кој ја имаше таа нота на пресметка со сите можни противници кои ги прогласуваше за непријатели
Пишува: Бранко ТРИЧКОВСКИ
Тешко на оној што мисли дека ќе се спаси така што нема да учествува во трагедијата.
Така Чеслав Милош и Бранко Тричковски го формулираа Првиот законот на општествената динамика!
Ова важи и за господинот Трамп.
И мојата безначајност, како и целиот свет, ја осудува безумноста на атентатот и му посакувам брзо да ги совлада последиците на насилството кое беше со очигледна политичка заднина и мотивација, но не можам, а да не кажам дека Трамп е жртва на општествената клима која самиот ја разви, при што не мислам само на нападот на Конгресот на неговите симатизери по поразот на изборите пред четири години, туку на општиот дискурс за време на неговиот претседателски мандат кој ја имаше таа нота на пресметка со сите можни противници кои ги прогласуваше за непријатели, од демократите кои ги оквалификува како опасни антиамерикански левичари, до слободните медиуми, од големите делови од спортската, филмската и естрадната сцена, до мексиканските имигранти и аспекти на меѓународниот поредок итн.
Тоа што во нашиот закон е означено како трагедија тука се однесува на замената на институционалниот и правен поредок со предизвикано движење на масите односно со „интересите” на народот, на уништувањето на довербата во системот и компензација на таа загуба во вољата на еден човек.
Трамп е родоначалник на американскиот популизам. А американскиот популизам е најопасната работа за светот по климатските промени.
Трамп е жртва на слободата на луѓето со насилство да ги решаваат политичките прашања ако се во негова корист, заборавајки го чеслав/тричковиот закон дека и самиот може да дојде на ред пред таквата ослободеност на луѓето.
Така се дојде до тоа да се зборува за климата на насилство, дури и за граѓанска војна која ѝ се заканува на САД.
Пред осум години тоа не беше така.
Соединетите држави имаат традиција на политичко насилство од највисока категорија. Се сеќаваме на убиството на претседателот Џон Кенеди во 1963 година во Далас, па на убиството на црнечкиот лидер Мартин Лутер Кинг во април 1968 во Мемфис, па на Роберт Кенеди во јуни истата година, па на атентатот врз претседателот Реган во 1981 година.
Разликата меѓу тие убиства и обиди за убиства и нападот врз Трамп, е во тоа што денеска нивото на конфронтацијата и заканите по демократијата се по општа категорија.
Многу е важно дали атентатот врз Трамп, во кој претседателскиот кандидат на републиканците поминал со лесни телесни повреди, ќе ги зголеми неговите шанси на претстојните избори, што обично се случува со жртвите или ќе ги намали во стравот на демократската јавност дека со ваков предизборен багаж, Трамп може да биде уште поопасен за традиционалниот устрој на Америка. Америка е земја на спектакли и во таа смисла шансите на Трамп ќе бидат значајно зголемени, но секогаш има еден пресвртен момент во кој луѓето ќе посакаат мир наместо спектакли. Како во вториот круг на парламентарните избори во Франција. Конечно, дали овој напад во случај на негова победа на претседателските избори, ќе го одведе до ревизија на својата воинствена внатрешна политика или обратно ќе ја засили со тенденција кон некаква форма на диктатура.
Важно е и како ќе се развива постатентатореката атмосфера. Дали Трамп, во својот препознатлив стил ќе го обвини Бајден односно ќе ја засили конфронтирачката атмосфера и дали Бајден ќе се повлече и ако тоа го стори дали ќе ги рехабилитира шансите на демократите или ќе ги закопа?
Имам една теорија која вели дека тоа е инсценација на неговите служби.
Во Америка нема таква снајперска стрелба, демек пукотници, во кои гине некој од публиката, а на главниот му е огребано десното увце. Можеби некој од обезбедувањето го гризнал. Битката за власт ги дозволува сите средства. Како и во Македонија.
Истиот закон за трагедијата и наивните важи и кај нас. Лошо ќе поминат оние кои мислат дека ќе поминат добро ако не учествуваат во трагедијата. Особено оние кои ја предизвикуваат и мислат дека се нерони кои од ритчето ќе гледаат како Рим гори. На вмороните мислам, нормално. На таа луда парада односно на парадата на лудаците. Но не се само тие. И оние кои „политиката не ги интересира” или во своите политички решенија се доминираат од малку или малку повеќе злоба со која мислат дека ќе им наштетат на некои, а тие ќе седат крај реката Вардар и ќе гледаат сеир и ќе уживаат во туѓите маки.
Во Македонија, меѓу тие што не се осудени, нема ниту еден невин.
Најодвратни ми се оние кои учествуваа во инсталацијата на јажето за бесење врз вратот на Македонија, а сега мислат дека ќе ја рехабилитираат својата веродостојност ако ги критизираат џелатите.
Државата наебува кога ќе се совпаднат интересите на оние што ја растураат и оние што ја спасуваат, односно кога успехот на првите ќе го произведе разочарувањњто на вторите по што желбата за упокојување станува обострана.
Никој не може да не учествува во таа трагедија. (Фронтлајн)
